De geschiedenis van tijdwaarneming bij de Olympische Spelen
Precisie en nauwkeurigheid zijn al sinds de oudheid cruciaal voor de Olympische tijdwaarneming. Van zonnewijzers tot atoomklokken, de evolutie van de tijdwaarnemingstechnologie heeft een revolutie teweeggebracht in de manier waarop atletische prestaties worden gemeten en geregistreerd. In de begindagen van de moderne Olympische Spelen werd de tijdmeting gedaan met eenvoudige stopwatches die met de hand werden bijgehouden. Deze apparaten, met een nauwkeurigheid van 1/5e van een seconde, werden gebruikt door juryleden die ze handmatig aan- en uitzetten.
Naarmate de wedstrijden intensiever werden, groeide de behoefte aan meer precisie. Bij de Spelen van 1912 in Stockholm werd de elektronische tijdwaarneming geïntroduceerd. Dit betekende een grote sprong voorwaarts door het verminderen van menselijke fouten en het verbeteren van de nauwkeurigheid. Bij de Olympische Spelen van 1932 in Los Angeles was de tijdwaarneming al gevorderd tot 1/10e van een seconde nauwkeurigheid. In de decennia daarna gingen de innovaties door. Op de Spelen van 1948 in Londen was de eerste fotofinishcamera te zien, wat een revolutie betekende voor de uitslagen van races. In 1968 werden touchpads voor zwemwedstrijden geïntroduceerd, waardoor atleten hun eigen tijd konden stopzetten.